می دانم که حالا سالهاست هیچ نامه ای به مقصد نمی رسد
حالا بعد از آن همه سال ...آن همه دوری...آن همه صبوری...
من دیدم از همان سر صبح آسوده ...هی بوی نان تازه و نعنای نو رسیده می آید...
پس بگو قرار بود تو بیایی و من نمی دانستم...
ای دردت به جان بی قرار پر گریه ام...
پس این همه ماه و سال ساکت من کجا بودی؟
حالا که آمدی... حرف ما بسیار...
وقت ما اندک...
آسمان هم که بارانی ست...
گفته بودم به تو در شعر نخست...
که بهار من ومیگون منی...
تو ز من مهر بریدی و نماند...
نه بهاری ...نه گل یاسمنی...سیل هم آمد و میگون را برد...
دیگر از غم..نسرایم سخنی...
می برم سر به گریبان سکوت...
وقتی که دیگر نبود من به بودنش نیازمند شدم ...وفتی که دیگر رفت...من به انتظار آمدنش نشستم...
وقتی که دیگر نمی توانست مرا دوست بدارد من او را دوست داشتم ...وقتی که او تمام کرد من شروع کردم ...
وقتی او تمام شد من آغاز شدم و چه سخت است تنها متولد شدن...مثل زندگی کردن است...مثل تنها مردن...